More

    «Πήγα στη φαβέλα γιατί ήθελα ειρήνη»: Μία κουβέντα για τον Αντριάνο και τη ψυχική υγεία

    Συγκλονίζει ο Αντριάνο σε συνέντευξη που έδωσε στην ιστοσελίδα «The Players Tribune» αναφορικά με την ψυχική του κατάσταση αλλά κι αυτή της υγείας του και με αφορμή αυτή το «Locker Room» σκιαγραφεί την σημασιολογία πίσω από τις λέξεις του.

    Όντας στην εποχή της ταχύτατης πληροφορίας και της έκρηξης των πολυάριθμων μέσων κοινωνικής δικτύωσης τα οποία έχουν “ριζώσει” πλέον στην καθημερινότητα, οι εικόνες και τα βίντεο που βρίσκουν (συνήθως) τον Αντριάνο σε άσχημη κατάσταση, κάνουν τον γύρο του κόσμου. Σε αρκετούς προκαλούν θλίψη και συμπόνια, αλλά δυστυχώς σε ακόμη περισσότερους… γέλιο, ευκαιρία για χλευασμό προς το πρόσωπο ενός ανθρώπου ο οποίος διαβαίνει τον δικό του “Γολγοθά”.

    Το παραπάνω δεν αποτελεί αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά λόγια – πόνου που προέρχονται από τον ίδιο, ο οποίος αποφάσισε να εκθέσει τα εσώψυχα του σε δημόσια θέα… μιλώντας με σκοπό να ακουστεί. Μεταξύ άλλων – πιθανότατα σε μία από τις λίγες στιγμές που θα τον συναντήσει κανείς νηφάλιο και με νοητική διαύγεια – ανέφερε χαρακτηριστικά: «Δεν κάνω ναρκωτικά, όπως προσπαθούν να αποδείξουν. Δεν είμαι εγκληματίας, αν και φυσικά θα μπορούσα να είμαι. Δεν μου αρέσουν τα κλαμπ. Πάντα πηγαίνω στο ίδιο μέρος στη γειτονιά μου, στο Nana’s Kiosk. Αν θέλεις να με συναντήσεις, πέρνα από εκεί. Ναι, πίνω μέρα παρά μέρα. Και όλες τις υπόλοιπες μέρες βασικά».

    Ιδιαίτερη αξία έχει να σταθεί κανείς σε αυτό το κομμάτι, το οποίο αποδεικνύει για ακόμη μια φορά που εν έτη 2024 το “τσουβάλιασμα” και ο “κανιβαλισμός” αποτελούν προθέσεις που διακατέχουν την σημερινή κοινωνία. Οι κουβέντες του «Αυτοκράτορα» μοιάζουν σαν μία κραυγή αγανάκτησης, ένα «σταματήστε, δεν είναι όλα ταινία και lifestyle». Διότι πολλοί κακόβουλοι επιλέγουν συνειδητά να πραγματοποιούν λογικά άλματα και να βγάζουν γρήγορα συμπεράσματα, πως δηλαδή ο πάλαι ποτέ επιθετικός της Ίντερ επέλεξε τον επαναπατρισμό, παράτησε το ποδόσφαιρο και έγινε (άκουσον, άκουσον) ηθελημένα εθισμένος σε (όλες τις) ουσίες, με σκοπό την καλοπέραση. Παρά το γεγονός πως όλα τα πλάνα που γίνονται viral τον βρίσκουν ανάμεσα σε χαμόσπιτα, με κόσμο που ζει υπό το όριο της ανέχειας, να εμφανίζεται σε μία εμφανώς στενάχωρη κατάσταση.

    Εν συνεχεία προσέθεσε αναφορικά με αυτό το μεγάλο “γιατί” που δημιουργείται γύρω από την ζωή που έχει επιλέξει να κάνει, χωρίς φυσικά να έχει χρέος να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, αλλά μήπως και κατανοήσει κανείς το τι περνάει εσωτερικά: «Δεν μου αρέσει να δίνω εξηγήσεις στους άλλους. Αλλά να, μία εξήγηση. Πίνω γιατί δεν είναι εύκολο να είσαι η υπόσχεση που παραμένει χρέος. Κι αυτό το συναίσθημα γίνεται όλο και χειρότερο στην ηλικία μου».

    Kαι εδώ εφάπτεται ακόμη ένα διαχρονικό πρόβλημα, το οποίο αφορά τους διάσημους αθλητές, ιδιαίτερα μέχρι και μια δεκαετία πίσω όπου αγωνιζόταν ο Αντριάνο. Από το ξεκίνημα της καριέρας του και στα χρόνια της εκτόξευσης του, όσο περίεργο και αν ακούγεται, ο όρος ψυχική υγεία αποτελούσε ακόμη ταμπού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, ενώ σύμφωνα με μαρτυρίες αθλητικών ψυχολόγων, ακόμη και κορυφαίοι σύλλογοι δεν διέθεταν τέτοιους… ή αν συνέβαινε αυτό, δεν υπήρχε το awareness για να ανοιχτούν οι ποδοσφαιριστές με ευκολία. 

    Σε αυτό το πλαίσιο όταν είσαι ένας Λατιοναμερικάνος ο οποίος όντας έφηβος μετακομίζεις με τις προσλαμβάνουσες που έχεις από την Βραζιλία στο κοσμοπολίτικο Μιλάνο, σε συνδυασμό με τον πακτωλό χρημάτων και δημοσιότητας που καλείσαι να διαχειριστείς, τότε μπορεί εύκολα να… χάσεις την μπάλα. Ιδιαίτερα όταν στα 22 σου χρόνια βλέπεις τον πατέρα σου να φεύγει από την ζωή, όντας στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, όντας ανήμπορος να κάνεις κάτι. Γιατί αποδεδειγμένα, σύμφωνα αρκετές μαρτυρίες όπως αυτή του άλλοτε αρχηγού του Χαβιέ Ζανέτι, ο θάνατος του “γέρου” του αποτέλεσε την αρχή της κατηφόρας.

    Εν κατακλείδι, το πιο συγκλονιστικό κομμάτι των δηλώσεων του πάλαι ποτέ πρωταθλητή με την φανέλα της Ίντερ και της «Σελεσάο», εντοπίζεται στο παρακάτω απόσπασμα:  «Δεν κατάλαβαν γιατί πήγα στη φαβέλα. Δεν ήταν για το ποτό, ούτε για τις γυναίκες, πολύ περισσότερο για τα ναρκωτικά. Ήταν για την ελευθερία. Ήταν επειδή ήθελα ειρήνη. Ήθελα να ζήσω. Ήθελα να ξαναγίνω άνθρωπος. Για λίγο μόνο. Αυτή είναι η γαμημένη αλήθεια».

    Σε μία ιστορική περίοδο όπου ο άνθρωπος δε προλαβαίνει να ζήσει, δε προφτάνει να σταθεί έστω και για λίγο ώστε να απολαύσει όσα έχει πετύχει, αλλά και όσα του προσφέρει η ζωή, με τους ρυθμούς με τους οποίου κινούνται τα πάντα, αρχίζει και χάνεται το ανθρώπινο – συναισθηματικό ένστικτο. Επακόλουθο των παραπάνω να επέλθει η εσωτερική “ψύχρα” ή πολύ χειρότερα να χαθεί η σωφροσύνη. Γι’ αυτό και ο Αντριάνο αποφάσισε από το να χάσει τα λογικά του μέσα από τα φώτα των φακών και την καταδίωξη του αμείλικτου Δυτικού Κόσμου, να επιστρέψει στις ρίζες του. Εκεί που παραμένει για πάντα ένα παιδί της γειτονιάς. Στο μέρος όπου οι άνθρωποι έχουν καθαρό βλέμμα και ασχέτως το ποιον τους μιλούν πάντοτε ξεκάθαρα. Φυσικά και έχει δομήσει την ζωή του με άσχημο τρόπο, εννοείται πως οι καταχρήσεις που έβαλε στο παιχνίδι μπορούν να του στοιχήσουν. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ο «Αυτοκράτορας» έκανε αυτό που του είπε η καρδιά του…

    Κατηγοριες:

    Τελευταία Άρθρα

    Σχετικά Άρθρα